ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ

Νέα πολιτική γεωγραφία επιφέρει και επιτάσσει η Ελληνική κοινωνία του 2008.
Κατατάσσει το κάθε κόμμα, στη θέση που το ίδιο το κόμμα έχει δείξει οτι κινείται.
Έτσι έχουμε:
Δεξιά το ΛΑΟΣ.
Κέντρο η ΝΔ.
Αριστερά ο ΣΥΝ.
Το ΠΑΣΟΚ?
Αυτό είναι ένα ερώτημα καυτό, μιάς και συμπιέζεται τραγικά, αφήνοντας τη ΝΔ να αλλώσει το κέντρο που το ίδιο το ΠΑΣΟΚ απεκδύθηκε και τον ΣΥΝ να αλλώσει την αριστερά εξ'αιτίας των τόσο τραγικών συντηρητικών και αμερικανοτραφών λαθών του G.A.P.
Οι αριστεροί πολίτες, βλέπουν τον ΣΥΝ σαν την "υπεύθυνη αριστερή φωνή" στην Ελλάδα και προσχωρούν σ' αυτόν, όχι με τη ψήφο τους μόνο, αλλά και γιατί θέλουν αλλαγή στο πολιτικό λόγο και σχεδιασμό της αριστεράς.
Μπορεί να ξέρουν όλοι οτι ο ΣΥΝ δεν έχει κυβερνητικό πρόγραμμα, αλλά μήπως το ΠΑΣΟΚ έχει πια?
Υπάρχει αυτή τη στιγμή ένας τεράστιος χώρος της ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ που έχει μείνει ορφανός, διασπασμένος σε κεντροδεξιά και αριστερά.
Ένας χώρος παραδοσιακά πασοκικός, που φεύγει, αναζητώντας όμορους πολιτικούς σχηματισμούς που δεν τον εκφράζει καθόλου.
Μια ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ, που είναι το ποιοτικότερο και παραγωγικότερο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας, που δεν υποτάσσεται σε παλαιολιθικές κομματικές επιταγές και αγκυλώσεις του χτές, έχοντας φυσικά ιδεολογικοπολιτικό υπόβαθρο και στίγμα.
Κάποτε εναπέθετε αυτό το στίγμα στο ΠΑΣΟΚ που, εξ αιτίας αυτού του στίγματος, το Κίνημα είχε δυναμική εξουσίας και ΗΤΑΝ ΕΞΟΥΣΙΑ!
Τώρα προβληματίζεται, ορίζοντας ως πολιτική απλά τη ψήφο είτε σε ΝΔ είτε σε ΣΥΝ.
Αυτά πρέπει να προσέξουμε στο ΠΑΣΟΚ και να αφήσουμε τις χαζές προσδοκίες του "ώριμου φρούτου".
Ας καταλάβουμε οτι αν θέλουμε να συρρικνώσουμε τον ΣΥΝ στα εξ'ών συνετέθη, πρέπει να περιορίσουμε το "ρυθμιστικό" ρόλο του.
Γιατί ρυθμιστής ΣΥΝ σημαίνει οτι, σε κάποια στιγμή μετά τις τσιπρικές τυμπανοκρουσίες, θα κληθεί να επιλέξει με ποιόν θα πάει, γιατί οι πολίτες δε τον θέλουν για κυβέρνηση, αλλά σα μέσο πίεσης στο ΠΑΣΟΚ να συνέλθει, να αλλάξει πιθανώς πρόεδρο αλλά σίγουρα πολιτική.
Εκεί ο ΣΥΝ θα ηττηθεί.

Η πολιτική γεωγραφία αλλάζει και χάρις στο ρόλο των συνδικάτων.
Όχι δεν είμαι θιασώτης του σημιτη!
Απλά ξέρω να διαβάζω τις στατιστικές:
Μόνο το 27% των εργαζομένων είναι στα συνδικάτα!!
Ο λόγος?
Οι πελατειακές σχέσεις των μεγαλο-συνδικαλιστών, οι γιαλαντζί απεργιούλες της μιάς μέρας και η βο(υ)λευτοποίηση και υπουργοποιήση των αρχισυνδικαλιστών.
Κοινό μυστικό είναι, οτι οι αρχισυνδικαλιστές χρησιμοποιούσαν το συνδικαλισμό, σα σκαλοπάτι για τη δική τους ανέλιξη και όχι για το καλό των εργαζομένων.
Οι περισσότεροι δε απ' αυτούς προέρχονται απο τις τάξεις του ΠΑΣΟΚ.
Έτσι έχουν την απαξία του εργαζομένου και αυτό συμπαρασύρει και το Κίνημα προς τα κάτω, καθώς ο εργαζόμενος στρεφεται στην ατομικοποίηση και δε πιστεύει στο συλλογικό.

Όλα αυτά συνθέτουν τη νέα πολιτική γεωγραφία που επιβάλλει πιά η κοινωνία και τα κόμματα (εκτος του μαρκετίστικου πια ΣΥΝ) αδυνατούν να καταλάβουν.
Υπάρχουν στο κόσμο προβλήματα, οπως ανεργία, ασφαλιστικό, παιδεία, υγεία.
Ας καταλάβουμε ομως κάτι:
Η έξοδος απο όλα τα συγκεκριμένα προβλήματα, συναρτάται πια ΑΠΟΛΥΤΑ με την άμεση διαγραφή του μεταπολιτευτικού, πελατειακού, πολιτικού μοντέλου!