Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007

ΓΙΑ ΕΝΑ ΓΑΜΩΤΟ!

καθε χρονο οταν πλησιαζει η γιορτη του Πολυτεχνειου νοιωθω μια μελαγχολια.
καθε χρονο τα ιδια και τα ιδια.
μπατσοι και αναρχικοι να επιδιδονται στα ιδια και τα ιδια
χαρουμενες γκομενιτσες με τρια κινητα στα χερακια τους να "τιμουν" αυτο που σιχαινονται: τον αγωνα!
κνιτακια που πηγαινοερχονται απλα για να εκτονωθουν.
σουβλακια και μαλλι της γριας!
μονο που μεσα απ ολα αυτα τα ευτραπελα υπαρχει και μια αληθεια!
μια εννοια που οι εκαστοτε εξουσιες φοβουνταικαι γι αυτο καταντησαν τη νεολαια πια μουροχαβλη:
Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ.
ο,τι απομεινε πια στο πεδιο της αντιστασης.
Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΜΟΛΟΤΩΦ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.
η εννοια της ψυχης που θα ειναι παντα ανυποτακτη σε καθε ειδους φασισμο μαυρο η κοκκινο.
η εννοια της ψυχης που λεει ΟΧΙ σε καθε τι ψευτικο.
η εννοια οτι δε πεθαναμε και δε θα πεθανουμε ποτε ψυχικα
κι αυτο γιατι εχουμε μνημη και θυμομαστε και ψυχη για να αντιστεκομαστε!
για ολους αυτους τους λογους θα τιμησω το πολυτεχνειο του 73 μ ενα γαρυφαλο, μια σιωπη μπροστα στο μνημειο κι ενα δακρυ μνημης και υποσχεσης:
ΔΕ ΘΑ ΧΑΡΙΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΤΗ ΝΙΟΤΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ!!!!!!